Community
Een jaar corona
English below
In maart 2020 riep het kabinet op om geen handen meer te schudden. Het was onwennig maar ook waren we in de veronderstelling dat het vast snel zou overwaaien. Precies een jaar geleden, op 12 maart 2020, ging de UU door de coronamaatregelen op slot. Docenten werden gevraagd om vanaf dat moment het onderwijs online te geven. Maar hoe kijk je nu terug op het afgelopen jaar? Wat vond je moeilijk? Wat leerde je en waar kijk je naar uit? Deel je ervaringen, anekdotes en blunders hier!
One year of corona
In March 2020, the cabinet called a halt to shaking hands. It was odd yet at the same time, we were under the impression it would blow over soon. Exactly one year ago on March 12th 2020, Utrecht University closed its doors. From that moment onwards, teachers were asked to continue their classes online. But how do you look back at this past year? What was difficult for you? What did you learn and what are you looking forward to? Share your experiences, anecdotes or bloopers below!
29 maart 2021
Reacties
U moet ingelogd zijn om te reageren, gebruik het formulier aan de linkerkant om in te loggen met uw solis gegevens.
Terugkijken op een jaar corona. Waar moet je beginnen? De herinneringen zijn talloos: de hectische eerste dagen na de lockdown, het brainstormen met docenten over het onderwijs, het tijdelijk weer mogen verzorgen van onderwijs op de campus, de teleurstelling van de tweede lockdown, enzovoorts. Een moment dat me in ieder geval persoonlijk altijd zal bijblijven, was 15 januari 2021. Op die middag organiseerden we onze eerste online community activiteit voor studenten. We hoopten met een reeks online bijeenkomsten te zorgen dat onze studenten zich verbonden zouden blijven voelen met elkaar en met hun opleiding. We hadden bedacht om een paneldiscussie te organiseren over de thematiek die in de HUMAN documentaire Klassen aan bod komt. Even voor vieren startte ik de bijeenkomst in Teams, toch wel een beetje zenuwachtig hoeveel studenten de moeite zouden nemen om mee te doen. Even was ik helemaal alleen en toen meldde zich de eerste student en al snel druppelde de ene na de andere student én collega binnen. Het was heel fijn om al die gezichten weer te zien. Snel scrolde ik door de lijst met deelnemers en zag de teller steeds verder oplopen. Ik kreeg er écht een brok van in mijn keel. En ik realiseerde me toen dat de draad die we met elkaar gesponnen hebben vóór de crisis en die ons verbindt, erg onder spanning heeft gestaan in het afgelopen jaar. Maar ik besefte ook dat die draad er nog steeds is. We zijn en blijven met elkaar de Universiteit Utrecht en dat is eigenlijk een groot wonder.
De snelle veranderingen die de UU heeft moeten ondergaan vanwege corona heeft voor mij laten zien dat menigeen een gigantisch aanpassingsvermogen heeft. Ik stond versteld van de snelheid waarmee het offline onderwijs overschakelde naar compleet online. Hoewel de maatregelen voor welbekende restricties zorgden, bracht de overstap ook ruimte tot experiment, en daar heb ik erg veel plezier in gehad.
De blunder? In een van de eerste weken van het huidige academisch jaar startte ik een werkgroep met eerstejaars. Niemand had zijn of haar camera aan. Niemand! Ik liet stellig weten dat ik pas ging starten wanneer we elkaar konden zien. Geen reactie. Nog steeds geen beeld. Na het derde, steeds strenger wordende, verzoek deed een student haar microfoon aan en zei “Sorry Jasper, maar iedereen heeft de camera al aan!” Het bleek ongelukkig genoeg aan mijn computer te liggen. Nadat ik Teams opnieuw had opgestart zag ik de complete werkgroep mij met grote ogen aanstaren. De gehele situatie vroeg om een nieuwe, frisse start!
Terugblikken op een jaar corona. Er zijn zoveel momenten waaraan ik regelmatig terugdenk. Om een paar te noemen:
– De plotselinge zorgen en stress om onze MA-studenten die verspreid over de hele wereld stages aan het voltooien waren en zo snel mogelijk terug moesten komen. Daar heb ik slapeloze nachten van gehad. Die ervaringen beschreef ik destijds in een blog, “Coördinating internships in times of Corona”, https://tauu.tst.hum.uu.nl/blog/coordinating-internships-in-times-of-corona/. Inmiddels is de rust wat betreft de stages enigszins teruggekeerd, hoewel de pandemie helaas nog steeds zorgt voor beperkingen.
– De zenuwen voor mijn eerste online hoorcollege via Teams voor zo’n 45 tweedejaars BA-studenten (blok 4). In eerste instantie was ik van plan om de hoorcolleges op te nemen of de Power Points in te spreken, maar dat vergde toch veel meer tijd dan ik had gedacht. Al snel hakte ik de knoop door en besloot ik dat ik de hoorcolleges gewoon online zou geven. Het eerste hoorcollege ging heel erg goed – de studenten waren enthousiast en ik zat de hele avond op een mooie onderwijswolk te genieten van dit succes. Vanaf die tijd heb ik alleen maar live hoorcolleges (en werkcolleges) gegeven. Toen ik eenmaal op gang was zag ik hierin ook het voordeel dat ik met de live colleges een zo normaal mogelijk studieritme bevorderde met regelmatige contactmomenten.
– Studenten die actief participeerden. Actieve participatie door studenten is altijd al belangrijk, ook voor corona. Als docent doe ik mijn best om een veilige en inspirerende sfeer te creëren en interactie te stimuleren. Tijdens de online hoor-/werkcolleges werd dat belang alleen maar uitvergroot. Het was soms moeilijk om alle studenten zover te krijgen, maar ik kreeg enorm veel energie van studenten die hun camera’s aanzetten, actief meededen met de discussies/opdrachten en vragen stelden. Meer dan eens was het ook echt even gezellig – een paar leuke grappen, wat gesprekjes over muziek of huisdieren die even hun snuit lieten zien. Het zorgde ervoor dat ik met een goed gevoel de avond en/of het weekeinde inging. Ik ben die studenten enorm dankbaar daarvoor!
– Mijn “mantra”. Vanaf het begin van de lockdown, toen ik mijn onderwijs voor blok 4 aan het voorbereiden was, hield ik mijzelf een mantra voor: “ik doe niet aan coronacursussen.” Bij alle cursussen die ik het afgelopen jaar heb gegeven en gecoördineerd, en dat zijn er nogal wat, heb ik de studenten steeds verteld dat ze inhoudelijk niets tekort zouden komen ten opzichte van de vorige editie, voordat iemand überhaupt van corona had gehoord. De vorm was anders, maar inhoudelijk hebben studenten kunnen leren wat andere studenten een jaar eerder ook hebben geleerd. Daarbij wil ik wel aantekenen dat mijn cursussen zich ook goed leenden voor online onderwijs. Dat zal vast niet voor alle cursussen aan de UU gelden, zeker niet de cursussen waar praktijkonderwijs een belangrijke rol speelt. Desalniettemin ben ik ervan overtuigd dat iedere docent zijn/haar best heeft gedaan om kwalitatief goed onderwijs te geven.
Afsluitend: Wat ik meeneem van deze crisis is de trots dat we bij de UU samen keihard hebben gewerkt om het onderwijs door te laten gaan. Niet alleen docenten maar ook al die andere collega’s die aan onze faculteiten werken en een (in)directe rol spelen bij het ondersteunen van het onderwijs. Ook ben ik trots op onze studenten, die ondanks alles, hun best hebben gedaan om te blijven leren en ontwikkelen. Uiteindelijk zijn we toch op elkaar aangewezen om samen door deze pandemie heen te komen. #UUgotthis!
Wie had gedacht dat we, toen vorig jaar de ernst van de Coronapandemie langzaam duidelijk werd, een jaar later nog steeds in de ellende zouden zitten. Ik denk met enige weemoed terug aan de awkward ellebogen die we elkaar moesten geven, nog niet bewust van het naderend onheil. Ik had in ieder geval totaal niet in de gaten dat er een crisis naderde.
Dat wil niet zeggen dat de lock-down niet meteen impact had op mijn onderwijs. Ik werkte destijds aan de Universiteit Utrecht en aan de Universiteit Leiden en ik had in Leiden een paar weken vrij genomen om onderzoek te kunnen doen. Dat kon omdat al mijn onderwijs vooruit geschoven kon worden, en dat onderwijs begon…. in de eerste week van de lock-down.
Ik had in die week niet minder dan twaalf werkcolleges gepland staan. Mijn partner was de hele dag aan de keukentafel aan het bellen om met zijn collega’s de crisis het hoofd te bieden. En ik zat twee meter verderop, aan een geïmproviseerd bureautje gemaakt van een oude houten deur en twee schragen. Om de feestvreugde te verhogen liepen er een vier- en een zesjarige rond die niet begrepen waarom papa en mama geen zin hadden in een spelletje mens erger je niet, een knutselproject, het bezichtigen van een dode kever in de tuin, het zoeken naar een verdwenen roze viltstift, sok, knuffel, steentje, legoblokje en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik vrees dat dit verre van een uitzonderlijke situatie was.
Hoewel de uitganssituatie op zijn zachtst gezegd niet optimaal was, ging de omschakeling toch uiteindelijk best wel aardig. Gezegend met goede Wifi, een fatsoenlijke koffiezetapparaat en studenten met heel veel geduld ben ik toch best een eind gekomen.
En dan nu:
Het meest gênante moment: De kleinste die even in beeld kwam melden dat ze had gepoept, maar niet helemaal zeker was of de boel helemaal schoon was. Tijdens een college. Met zeventig eerstejaars studenten. Bye bye street credibility ☹
Het fijnste moment: met ruim zestig studenten op excursie tussen twee lock-downs in. Dit vereiste een planning van militaire precisie, maar de blijdschap op de gezichten van de studenten en de mogelijkheid om samen naar kunst te kijken en en ter plekke over te kunnen discussiëren was al het geregel waard.
Wat neem ik mee? Ik heb mijn studenten verschillende keren op (voor mij) nieuwe manieren later rapporteren: door een filmpje, een digitale tentoonstelling, podcasts. Dat was niet alleen intellectueel stimulerend, maar dwong ze ook om met elkaar aan de slag te gaan en met elkaar in gesprek te blijven. Ik ben trots op het feit dat eerstejaars studenten een groepsgevoel ervaren, ondanks dat ze elkaar nauwelijks hebben gezien.
Wat gaat er z.s.m. de prullenbak in? Online werkcolleges, want, hoe hard we ook ons best doen, het red het nooit bij een bedompte collegezaal met slechte koffie waar je elkaar in de ogen kunst kijken, stiltes kunt laten vallen, in een oogopslag kunt zien wij de tekst niet heeft voorbereid en zo voorts.
Ik kan niet wachten om in september weer voor een groep te staan en weg te kunnen achter mijn laptop. En tot die tijd zetten we ‘gewoon’ nog even de tanden op elkaar want, #uugothis.