Studenten uiten tegenwoordig steeds vaker dat hen ‘iets mankeert’, mentaal of emotioneel. Ze kunnen de stress niet meer aan en vragen daarom om begrip. Gefascineerd, meelevend of geënerveerd, en soms alle drie tegelijk – de meeste docenten kunnen er gewoon niet meer omheen.

Waarom kampen tegenwoordig opvallend veel studenten met een burn-out of een depressie? Het is een vraag die de afgelopen jaren onder docenten tot populair discussieonderwerp is uitgegroeid. Millenials zijn narcisten die geen tegenslag meer aankunnen, hoorde ik menig docent in zo’n gesprek constateren. En dat lijkt zo logisch als je observeert hoeveel tijd millenials lijken te investeren in het verspreiden van selfies en het creëren en vormgeven van hun online persona op Instagram of Facebook.

Maar is dat ook daadwerkelijk zo? Ligt de schuld bij jongeren, of bij hun ouders die van hen kwetsbare wezens maken die niet meer kunnen incasseren?

Onlangs verschenen er op socialevraagstukken.nl twee opinieartikelen, beiden geschreven door sociale wetenschappers met contrasterende antwoorden. Food for thought voor docenten, zou ik zeggen:

Jan Derksen, hoogleraar klinische psychologie aan Radboud Universiteit, op 12 januari 2017:  “Narcisme wordt niet meer gedempt” 

En response door Mieke van Stigt, socioloog en pedagoog, op 7 februari 2017: “Het probleem is niet narcisme maar gratuit moraliseren”

Wat zijn jouw ervaringen met uitgebluste studenten? En in welke richting zoek jij de oorzaak?