Robert Favier

Een leven lang leren

Een jaar of twee geleden zijn de investeerders aangekomen in veterinair Nederland. Maatschappijen uit Zweden met veel geld die willen beleggen in het bouwen van ketens van gezelschapsdierenartspraktijken: “Ga jij in op het aanbod van keten A? Oh, jij hebt gekozen voor keten B. Nou ik weet het nog niet, misschien blijf ik toch maar op mezelf.”. Het gaf, en geeft, de nodige onrust, maar ook nieuwe mogelijkheden.

Als programmavoorzitter van de Master Geneeskunde van Gezelschapsdieren heeft de ketenontwikkeling mijn nauwgezette interesse. Wij leiden onze nieuwe dierenartsen competentiegericht op waarbij leren op de werkplek centraal staat en we ze de tools en het bewustzijn bijbrengen om zichzelf te blijven ontwikkelen. Feedback op vastgestelde competentie domeinen wordt regelmatig gegeven (formatief) waarmee de student reflecteert op zijn/haar eigen ontwikkeling. Dit hele proces wordt longitudinaal opgeslagen in een digitaal portfolio en diverse malen wordt door een beoordelingscommissie (summatief) bepaald of de student voor het moment van de opleiding aan de maat voldoet of niet. Echter, zodra de kandidaat is afgestudeerd wordt het portfolio afgesloten en stopt de ondersteuning van de longitudinale ontwikkeling op deze manier. Wat zou het wenselijk zijn als deze ondersteuning en beoordeling een structurele voortzetting zouden kunnen krijgen in het verdere vervolg als dierenarts onder het motto “een leven lang leren”.

Liggen er binnen de nieuwe ketens kansen voor het uniformeren van vervolgopleidingen van onze (nieuwe) dierenartsen? Momenteel is er in diergeneeskundig Nederland zeer zeker sprake van nascholing (continuing education), maar doorgaans zonder een duidelijke koers in de individuele ontwikkeling. Er zijn vele aanbieders, zowel nationaal als internationaal, en het aanbod aan e-learning modules stijgt exponentieel. De aanvullende scholing bestaat veelal uit kennisoverdracht en veel minder uit echt praktijkgericht leren op de werkplek. Daarnaast is het niet duidelijk hoe en door wie wordt vastgesteld of iemand aan de norm voldoet.

Naast het uniformeren wat al gebeurt voor het inkoopbeleid en verlagen van personele lasten, is dit ook een goede mogelijkheid om werknemers op maat theoretisch en praktisch te ondersteunen in hun verdere ontwikkeling als dierenarts en dit naar de buitenwereld goed inzichtelijk te maken. Dit kan bijvoorbeeld door het gebruik van een digitaal portfolio welke door de ketens gefaciliteerd cq. voortgezet wordt. Dit zou wel eens een stevige kwaliteitsverbetering met bijbehorende certificering kunnen opleveren, welke ten goede komt aan zowel het individu als de samenleving. Belangrijke vraag die resteert: wie voert hier de regie?

Wat een kansen liggen hier voor een leven lang leren! Ik ga maar eens met de ketens praten…

Robert Favier

Programmavoorzitter Master Geneeskunde van Gezelschapsdieren