Robert Favier

Assessment for learning

Ik ben in mijn leven regelmatig beoordeeld, langs een meetlat gelegd. Om te weten of ik goed genoeg zou zijn. Door de bank genomen zijn deze beoordelingen grotendeels gericht geweest op wat ik wist, of geregeld ook op wat ik allemaal niet wist. En ik werd (en word) er op bepaalde momenten in mijn leven op afgerekend met soms grote gevolgen van dien, een echte high-stake beslissing op basis van wat ik allemaal weet. Zo ben ik bijvoorbeeld uiteindelijk geen Europees erkend internist gezelschapsdieren geworden omdat ik (net) iets te weinig wist.

Maar los van wat ik allemaal weet, wat kan ik nu eigenlijk allemaal? Hoe wordt dat beoordeeld? En door wie? En wat is mijn eigen rol? Hier komt het competentie gericht opleiden om de hoek kijken. Competenties die wij onze studenten willen laten ontwikkelen zijn kritisch denken, samenwerken, communiceren, probleemoplossend kunnen werken, ondernemerschap, verbeeldingskracht, en in mijn geval ook het medisch handelen.

Docent kijkt toe terwijl studente Diergeneeskunde leert hoe ze het been van een paard goed optilt

Hier liggen grote uitdagingen. Bij de faculteit Diergeneeskunde hebben we de uitdaging van het toetsen van het (medisch) competentie gestuurd opleiden aangenomen. Een groot deel van de assessment van onze dierenartsen in wording vindt plaats op de werkvloer. Directe feedback na observatie door de docent of medestudent waarbij voor de student naast de goede punten ook de verbeterpunten worden benoemd zodat hij constant in staat kan zijn zichzelf te verbeteren.

Het geeft voldoening om gedurende de 3-jarige masterfase onze studenten uit te zien groeien tot bekwame dierenartsen, die zich bewust zijn van het principe van “een leven lang leren” en in staat zullen zijn toekomstige problemen creatief en innovatief het hoofd te bieden. Ze weten wat ze kunnen.

Utrecht, 17 september 2013
Robert Favier