Sibe Doosje

Het krijtbord leeft

Tijdens mijn carrière als leerling, student en als docent ben ik veel krijtborden tegengekomen. Op mijn lagere school werd een kwart van dat zwarte bord eens per week gevuld met een tekening van de juf. Die kon dat goed en dan konden we daar naar kijken. Op de middelbare school kon je rugrillingen veroorzaken als je met je nagels over het bord ging. De leraren (bij de leraressen viel dat om een of andere reden niet zo op) hadden vaak krijtstof op hun jasjes, dat had wat stoers. Dat heeft zich inmiddels vertaald in een roep om met krijt besprenkelde universiteitsbestuurders. Dat zijn geen managers met een krijtstreepje aan, maar echte docenten uit de echte praktijk. Ook zelf heb ik voor het krijtbord gestaan om reacties van studenten op een psychologisch of methodologisch probleem op te schrijven. Hanepoterig, maar dat had wel zijn charme. En op een gegeven moment was het over met het krijtbord. Toen kreeg je eerst nog een whiteboard dat tegenwoordig verweesd en vervuild aan de wand hangt, naast het moderne Digibord, met uitgedroogde stiften en al. End of an era, zou je zeggen. Maar toch niet. Want nu beta, geowetenschappen en sociale wetenschappen innig gaan samenwerken om ruimtes op De Uithof te delen, komen de bèta’s met de vraag of er in een aantal ruimtes krijtborden kunnen worden opgehangen. Krijtborden? Krijtborden. Kunnen ze niet schrijven op een Digibord? Wiskundedocenten op de middelbare school kennen hun digitale middelen toch goed, zie bv. deze uitleg van de stelling van Pythagoras op YouTube. Waarom dan toch dat krijtbord? Lange formules waar je parameters in kunt veranderen? Gehechtheid aan krijtstof? Traditie? Wie het weet mag het zeggen. Het liefst een wiskundige.