Ramakers, G.M.J. (Geert)

Vernieuwing zet ons terug in de tijd

Een van de problemen van de toenemende studenten aantallen is dat de onderwijszalen te klein zijn. Een veelgebruikte oplossing zijn de overloop zalen waarin het college via een videoverbinding getoond wordt. Dit lijkt een moderne oplossing maar creëert een oplossing die ons terugzet in de tijd.

Het is 09.00 uur ’s ochtends, de eerste maandag van het nieuwe jaar een aantal jaar geleden. De collegezaal stroomt vol met 1e jaars Geneeskunde studenten, druk pratend over de kerstvakantie en de jaarwisseling. In een andere collegezaal zitten de studenten die er niet meer bij kunnen. Via een videoverbinding wordt mijn college ook in die zaal geprojecteerd. Ik begin mijn college met een filmpje. In dit filmpje laat een Parkinsonpatiënt zien hoe zijn ziekte onder controle gebracht is door middel van Deep Brain Stimulation. Dit is een methode waarbij een pacemaker elektrische pulsjes diep in de hersenen worden gestuurd. Na dit filmpje ga ik met de studenten in discussie over de ziekte van Parkinson en probeer samen met hen te achterhalen hoe Deep Brain Stimulation werkt. Dit is een geanimeerde discussie waarbij ik door de collegezaal loop en studenten aanspreek en zij mij antwoorden.

Na deze introductie begin ik mijn college. Ik loop nog steeds ‘ontspannen’ rond. Het blijft toch nog altijd spannend om voor een collegezaal met meer dan 200 studenten een college te geven. Na ongeveer 10’ komen twee studenten binnen. Ik wil een opmerking maken dat ze te laat zijn en dat ze naar de andere collegezaal moeten. Maar voordat ik dat kan doen, komen ze naar mij toe. Ze willen iets bespreken. Het blijkt dat in de overloop zaal het heel erg storend is dat ik steeds uit beeld loop. De studenten in de overloop zaal kunnen niet zien wat ik in de zaal doe. Het verzoek van deze twee studenten is om op een vast punt (achter de lessenaar, want daar is de camera op gericht) wil blijven staan. Een tweede verzoek is om niet de pointer te gebruiken maar met de muis belangrijke punten in mijn slides aan te wijzen. Ik heb aan beide verzoeken gehoor gegeven, maar ik voel mij hier niet prettig bij. Ik voel me net een Journaal presentator uit de vorige eeuw. Tegenwoordig lopen de presentatoren rustig en ontspannen door de studio. Ik mag als docent achter een lessenaar plaatsnemen. Vanachter deze lessenaar mag ik mijn verhaal doen zonder interactie met de zaal.

In de jaren na dit voorval heb ik mijn college trouw vanachter de lessenaar gegeven, maar ik blijf het onprettig vinden.